Met de zinloze exercitie van de bejaarde personages in De Stoelen wil ik een ode brengen aan het spel en de verbeelding, een grote bron van lichtheid in het menselijk leven. Door middel van spel is het mogelijk zelf ​‘zin’ te ​‘verzinnen’, dat laat dit absur­dis­ti­sche stuk volgens mij zien. Is geluk een kwestie van je bewustzijn sturen en de dingen anders bekijken? Of dreigt hier ook een groot gevaar? Waar ligt de grens tussen fantasie en waanzin, tussen het leven lichter maken en denken ​‘verlicht’ te zijn? Ook laat Ionesco’s tekst mooi zien hoe spel ten grondslag ligt aan een cultuur: het construct van maat­schap­pe­lijke gedrags­codes, hiërar­chieën, normen en waarden. Als we dit kunnen en durven zien, kunnen we de spelregels ook veranderen. Graag daag ik mensen uit tot een spelende levenshouding.