Hallo allemaal, Mijn naam is Agnese Laura Kumpiņa (zij/​haar) en ik ben de regisseur van deze voor­stel­ling Cabaret Siberia.

Waarom Siberië? Van 1930 tot 1952 voerde de Sovjet-Unie, onder leiding van Jozef Stalin, een gedwongen volks­ver­hui­zing uit naar de noordelijke rand van Rusland. Het doel was om de bevolking van meerdere landen te vervangen door mensen uit Rusland en zo de etnische samen­stel­ling van Oost-Europese en andere landen kunstmatig te veranderen. In totaal werden zo’n zes miljoen Kazachen, Finnen, Zweden, Noren, Duitsers, Polen, Koerden, Turken, Koreanen, Japanners, Chinezen, Joden, Perzen, Armeniërs, Azer­beid­zjanen, Georgiërs, Oekraïners, Litouwers, Letten, Esten, Grieken, Tataren en Hongaren gedeporteerd.

Over deze gebeurtenis in de Letse geschie­denis begon men mij te vertellen toen ik ongeveer vijf jaar oud was zowel thuis als op school, maar ook in de culturele ruimte: via muziek, films, tentoon­stel­lingen en voor­stel­lingen. De twee data waarop de grootste deportaties plaats­vonden, zijn bij iedereen bekend, net als de verjaar­dagen van fami­lie­leden: 25 maart en 14 juni. Deze tragedie heeft bijna elke familie getroffen.

Mijn over­groot­vader was kapitein in het onaf­han­ke­lijke Letse leger. Hij werd, voor de ogen van zijn zoon, voor het Letse Nationale Opera neer­ge­schoten. De rest van de familie verstopte zich vanaf dat moment in een tuin­schuurtje en ontsnapte zo aan deportatie. Het was vreemd om te beseffen dat er in West-Europa bijna niets bekend is over deze gebeurtenis. Voor mij is het net zo belangrijk om over dit onderwerp te spreken als om mijn naam of leeftijd te noemen. Zeker nu, zeventig jaar later, wanneer soort­ge­lijke deportaties worden uitgevoerd met Oekraïense kinderen.

Oké, duidelijk, maar waarom is dat vandaag nodig? Deze gebeurtenis is als een scherpe lens waardoor we over onszelf kunnen praten: over de mensen die voor­stel­lingen maken. Wat betekent dit beroep eigenlijk voor ons? Waarom hebben we besloten ons leven hieraan te wijden, en wat zou het betekenen als we gedwongen zouden worden het op te geven? Zouden jullie gemakkelijk een ander beroep kunnen kiezen? Op deze manier kunnen we elk onderdeel van ons leven bekijken onze woonplaats, levens­partner, vrienden, kapsel of favoriete snacks. Waarzonder zou het leven geen betekenis meer hebben?

Over die vraag gaat deze voor­stel­ling. En over het schaam­te­loze besef dat we, hoe dan ook, altijd in staat zullen zijn om door te gaan en misschien zelfs snel alles proberen te vergeten, in plaats van er alles aan te doen om te voorkomen dat zulke tragedies zich opnieuw voordoen.

Ik ben heel dankbaar voor elke dag die ik als regisseur in dit theater mag doorbrengen. De afgelopen jaren zijn voor iedereen uitdagend geweest, en het besef dat ik deel uitmaak van jullie, heeft me enorm veel kracht gegeven. Bedankt voor jullie openheid, houding en bereidheid om aan deze voor­stel­ling mee te werken ook aan mijn team.

Ik ben ervan overtuigd dat we, door deze wereld op een eerlijke en persoon­lijke manier te tonen, een ruimte zullen creëren waarin elke toeschouwer zijn of haar eigen 25 maart en 14 juni kan toevoegen, en antwoord kan geven op vragen die voor diegene belangrijk zijn. Laten we deze mooie reis beginnen, laten we hartelijk met elkaar praten en het publiek een warme, bete­ke­nis­volle avond bieden.